Rozdział 28 - Fear

Patrzyłem na mój płonący samochód. Obejmowałem Summer ramieniem, jedną ręką trzymając Darcy.
Nie musiałem długo czekać. Podjechał radiowóz.
- Harry ?! - Louis podbiegł do nas. - Twoje auto ?! Nic Wam nie jest ?
- Moje. Nic. - wziął ode mnie Darcy. Summer wtuliła się we mnie.
- Odwiozę Was do domu. - poprowadził nas do radiowozu. Summer cała drżała. Jest przerażona. Nie dziwię się. Darcy siedziała na moich kolanach, a Summi obok nas.
- Kochanie.
- Hmm ?
- Nie pozwolę Was skrzywdzić. Ani Ciebie, ani Darcy. - oparła głowę na moim ramieniu. Louis odwiózł nas do domu. System ochronny działał. Bardzo dobrze. Moim skarbom nic się nie stanie.
- Przyślę ekipę do sprawdzenia domu. - pożegnał się z nami i wyszedł. Darcy usnęła w salonie. Przykryłem ją kocykiem i poszedłem do kuchni. Summer drżącą dłonią trzymała szklankę z wodą.
- Dobrze się czujesz ?
- Mhm.
- Kochanie.. to nie powinno się stać.
- Nie powinno.
- To moja wina.
- Twoja. Przez swój jebany gang narażasz dziecko.
- Chcesz się stąd wyprowadzić ? - wzruszyła ramionami. - Nie odetnę Cie od pieniędzy.
- W dupie mam Twoje pieniądze. Zależy mi na Tobie, na nas. Nie na Twoich pieniądzach. - przytuliłem ją mocno.
- Obiecuję Ci, że wszystko będzie dobrze. Zajmiemy się tym z chłopakami. - wtuliła się we mnie.
- Tak bardzo się bałam. Tam mogłeś być Ty, albo Darcy. - pocałowałem ją w czubek głowy.
- Na szczęście nie było tam nikogo. Zrobimy obiad ? - muszę odwrócić jej uwagę od tego co się stało.
- Jasne. Na co masz ochotę ?
- Na Ciebie. - pocałowałem jej szyjkę.
- A ty tylko o jednym. - wreszcie się uśmiechnęła.
- Tylko o Tobie. - musnąłem jej usta. Uśmiechnęła się i zajrzała do lodówki.
- Na co masz ochotę ?
- Na coś niezdrowego. - uśmiechnęła się i zaczęła wyjmować coś z lodówki. Dbam o to, żeby zawsze wszystko w niej było. Dlatego jest taka duża.  Moja ukochana żona przygotowała mi pysznego kebaba. Usłyszałem płacz w salonie i poszedłem do mojej Darcy.
- Co krzyczysz kochanie ? - wziąłem ją na ręce i przytuliłem. Uspokoiła się w sekundzie. Zaniosłem ją do Summer. Przygotowaliśmy jej jedzonko i karmiłem ją. Jadła grzecznie. Moje idealne dziecko.
- Summi ?
- Tak ?
- Przepraszam.
- Za co ?
- Nie tak chciałem spędzić ten dzień.
- Nie Twoja wina Harry. - pocałowałem jej dłoń. Nie wiem co ta dziewczyna ze mną robi.

~*~

- Kochanie uciekam do pracy. - pocałowałem ją w policzek i zgarnąłem ze stołu tosta.
- Będziesz pod telefonem ?
- Będę cały czas. Wychodzisz gdzieś ?
- Chyba na zakupy. - westchnęła.
- Kochanie jak będziesz wychodziła zadzwoń po któregoś z chłopaków.
- Dobrze. - pocałowałem ją długo w usta, Darcy w policzek i zszedłem do garażu. Mój Range Rover wyleciał w powietrze więc wybrałem najnowszą zabaweczkę. Moje cudo. Wyjechałem powoli z garażu. Kiedy tylko zniknąłem za ścianą lasu przyspieszyłem. Ale fajnie.

*** Oczami Summer ***

* Kilka godzin później *

- Hej.
- Cześć kochanie. - postawiłam jeszcze sałatkę na stole i odwróciłam się do mojego męża.
- Co jemy ? - zdjął marynarkę. Unika mojego wzroku.
- Umm.. pieczeń, ziemniaki i sałatę.
- Pycha. Gdzie Darcy ?
- Właśnie idzie. - odwrócił się i wziął nasze zaspane maleństwo na ręce. Przytulił ją mocno i usiadł przy stole. - Powiesz mi co się dzieje ? - nałożył sobie obiad.
- Nic się nie dzieje. Po prostu jestem zmęczony.
- A ja nie jestem głupia.
- Myszko.. Daj mi zjeść. - wywróciłam oczami i zajęłam się obiadem. Ale mi dobre wyszło.
- Am. - Darcy chciała obiadu Harry'ego.
- Dać jej trochę ? - spojrzał na mnie.
- Daj jej tylko małe kawałeczki, żeby pogryzła. - dał jej mięsa i ziemniaków.
- Chyba jej smakuje.
- Ale nie dawaj jej już. Trzeba zapytać lekarza czy może jeść takie rzeczy.
- Dobrze. - posprzątałam po obiedzie i usiedliśmy w salonie. Harry od razu nalał sobie Whisky. Usiadł na kanapie i włączył telewizję.
- Porozmawiamy ? - usiadłam obok i położyłam dłoń na jego udzie.
- Pewnie.
- Co się dzieje ? Widzę, że jesteś zdenerwowany.
- Misiu..
- Harry jestem  Twoją żoną. Chcę Cie wspierać.
- Kocham Cie wiesz ? Nie chcę Cie zamartwiać.
- Harry, ale ja się martwię jak nie wiem co się z Tobą dzieje. Bardzo się martwię.
- Rozmawiałem dzisiaj z szefem filii mojej firmy w USA.
- No i co ? - gładziłam jego dłoń.
- Jest bardzo źle. Prawdopodobnie filia upadnie. Muszę tam jechać.
- Na ile ?
- 2-3.
- Dni ? Przecież to mało.
- Miesiące.
- Żartujesz prawda ?
- Nie.. Summi ja..
- Harry teraz ? Kiedy nasze auto wyleciało w powietrze i
- Chłopaki się Tobą zaopiekują.
- Mhm. To nie zmienia faktu, że mojego męża nie będzie przez 2-3 miesiące w domu.