Rozdział 44 - She's so scared

Muzyka

- Cukierku będziesz ze mną. Spokojnie. Nikomu nie dam Cie skrzywdzić. Chodź, ubierzemy się. - zaprowadził mnie na górę do naszej garderoby i zaczął zakładać spodnie. - Kotku ubieraj się.
- Ale w co ?
- W co chcesz.
- Ty wybierz.  - westchnął i zaczął przeglądać moje ubrania.
- Proszę. - podał mi strój. Założyłam go na siebie i czekałam na mojego jedynego. Wziął mnie za rękę i zaprowadził na dół. Darcey wstała. Dałam jej buziaka w czoło, a potem wzięłam Alexa na ręce.Mój ukochany syneczek.
- Kochanie chodź.
- A synek z nami ?

- Nie. Alex zostaje w domu. - posmutniałam i oddałam go mamie Harry'ego. Szliśmy za rękę do samochodu. Otworzył drzwi i pomógł mi wsiąść. Chwila. To moje auto. Dlaczego zabrał mi kluczyki ? Spojrzałam na niego zaniepokojona.
- Co mała ?
- Dlaczego zabrałeś mi auto ?
- Nie zabrałem Ci auta. Pożyczyłem, bo moje jest w naprawie. - kiwnęłam głową i zapięłam pasy. Wsiadł na swoje miejsce i powoli ruszył. Trzymał dłoń na moim udzie.
- A dasz mi potem poprowadzić ?
- Nie.
- A czemu ?
- Bo jesteś świeżo po wypadku i masz dosyć poważny uraz głowy, wiesz ?
- Ale ja się dobrze czuję.
- Skarbie, a jeżeli będziesz jechała z Alexem i coś mu się stanie bo spowodujesz wypadek  ? Nie myśl tylko o sobie, że ty chcesz. Musisz myśleć przede wszystkim o dzieciach. - chciało mi się płakać. On mówi o mnie tak, jakby chciała skrzywdzić moje maluchy i byłabym najgorszą matką na świecie. - Hej, nie obrażaj się na mnie. Staram Ci się po prostu wytłumaczyć.
- Nie zrobiłabym krzywdy moim dzieciom. Chcę do domu.
- Jak ty się do mnie odzywasz ? Do mnie ? Takim tonem ? Ja nie jestem Twoim kolegą do cholery, tylko mężem. Trochę szacunku. - spuściłam głowę.
- Przepraszam.

*** Oczami Harry'ego ***

Normalnie by mnie wyśmiała i wygarnęła sytuacje, które miały miejsce kilka miesięcy temu. Podoba mi się ta nowa Sunny. Zaparkowałem pod centrum i otworzyłem jej drzwi. Od razu wzięła mnie za rękę.
- Jesteś zły ?
- Nie. Zapamiętaj to, że to co masz, masz dzięki mnie. Jasne ? - kiwnęła głową i się przytuliła. Pocałowałem ją w czubek głowy.
- Jestem Ci bardzo wdzięczna. Przecież wiesz. - nie odpowiedziałem. Poprowadziłem ją do środka. Jutro mam ją zabrać do Kornwalii. Muszę kupić jej jakieś ładne ubrania na wyjazd.
- Chcesz  kawę ? - spytałem obejmując ją ramieniem. Kiwnęła głową. Weszliśmy do kawiarni, a tam spotkaliśmy Louisa z Eleanor. Brunetka podeszła do nas szybko i chciała przytulić Sunny, ale ona schowała się szybko za moimi plecami.
- Harry ? Co jej jest ? Summi ?
- Kochanie to nasi przyjaciele. Bądź spokojna. Przywitaj się. - siłą postawiłem ją obok siebie. Znów zaczynała panikować. - Rozumiesz co ja mówię ? Nie zrobią Ci krzywdy. Zachowuj się do cholery. Nosisz nazwisko Styles więc zaprezentuj coś sobą. - rozpłakała się i wybiegła z kawiarni. To chyba nie była najlepsza metoda. Złapałem ją obok samochodu. - No już, mała. Uspokój się. - przytuliłem ją mocno
- Zostaw !
- Ciii... Nie płacz już. Jestem przy Tobie.
- Chcę do domu. Sama pójdę.
- Nigdzie sama nie pójdziesz rozumiesz ? Idziemy na zakupy.
- Tylko nie krzycz. - wytarłem jej buzię z łez.
- Zrozum kochanie. Nie możesz się tak zachowywać. Wiem, że jesteś zagubiona, ale mamy bardzo wysoką pozycję w mieście i musimy uważać na to co robimy i mówimy wiesz ? - kiwnęła głową i schowała się w mojej koszuli.
- Stary co się tu dzieje ? - Louis i Eleanor stanęli kawałek od nas. Chyba bali się podejść. Opowiedziałem im o wypadku i o tym co zrobiło się Sunny w główkę. El była przerażona. Próbowała z nią porozmawiać, ale moja żona zbywała ją krótkimi odpowiedziami, albo sztucznym uśmiechem.
- Lepiej już pójdziemy. - powiedziałem w końcu. Pożegnałem się z przyjaciółmi i pociągnąłem ją do centrum. Dobra. Uległa Summer mi się podoba, ale panikująca już nie. Cały czas ją do siebie przytulałem.
- No widzisz ? Wszystko jest dobrze.  - kiwnęła głową i odetchnęła kiedy otworzyłem jej drzwi do auta. Wsiadła do środka, a do mnie podbiegło stado reporterów. Kurwa no.
- Panie Styles czy Pana żona zwariowała ?! - słyszałem dookoła siebie i brała mnie kurwica. Nie pozwolę, żeby zrobili z Sunny wariatkę.
- Moja żona jest normalna i nie pozwalam wypowiadać się o niej w taki sposób. Nie lubi życia publicznego i uciekania przed hienami jak wy. Zrobicie wszystko, żeby zrujnować komuś życie, ale mojej małżonki dotknąć nie pozwolę. - wsiadłem do samochodu i odjechałem.
- Czego Ci ludzie od Ciebie chcieli ? - drżała ze strachu.
- Niczego kochanie, to paparazzi. Szukali sensacji.
- A jakiej ?
- Wymyślają o nas jakieś głupoty. Nigdy nie możemy ich posłuchać wiesz ?
- Nie ?
- Nie kochanie. Oni kłamią. - położyłem dłoń na jej udzie i włączyłem radio.
- Lubię tą piosenkę. - powiedziała z uśmiechem i zaczęła cicho nucić. No i dlaczego ona przy mnie zachowuje się w miarę normalnie, a jak jest do cholery gdzieś to jej siada na mózg ? Westchnąłem i zwolniłem. Nie chcę znów zrobić jej krzywdy.
- Cieszysz się, że jutro jedziemy na wakacje ?
- Tak ! Bardzo ! - zaklaskała wesoło - A Ty ?
- Też się cieszę, że będziemy w końcu sami. Potem urodzisz mi dziecko.
- Słucham ? - spojrzała na mnie jakbym do niej po chińsku mówił.
- Dziecko. Ile mam czekać na trzeciego potomka ?
- Nie chcę mieć teraz trzeciego dziecka. Nie czuję się na siłach,
- Jesteś mi to winna Summer. Kiedyś obiecałaś mi, że dasz mi gromadkę dzieci.
- Jak poczekamy jeszcze rok to nic wielkiego się nie stanie przecież. Chyba to ważne, żebyśmy oboje chcieli tego dziecka.
- Summer, ale już najmłodsi nie jesteśmy, a ja chcę więcej niż trójkę.
- Harry, ale ja nie jestem maszynką do rodzenia dzieci !
- Nie podnoś na mnie głosu. - odwróciła się do okna. Znowu zaczyna się problem jak ja chcę dziecko. Jak ona chciała Alexa to Harry zrobił. Jak Harry chce dziecko, to Summer nie chce rodzić. Ja ją przekonam. Powiem jej, żeby sobie wyobraziła malutkiego Alexa i już.
- Kotuuś.. - pogłaskałem ją po udzie.
- Słucham ?
- Nie chcesz mieć takiego maleńkiego Alexa ?
- Alex jest tylko jeden.
- Jak ja mam Cie przekonać ? - zaczynałem się poddawać.
- Nie przekonasz. Nie chcę dziecka i koniec. Nie wiem czy kiedykolwiek będę chciała jeszcze mieć dzieci.
- Słucham ?!
- No tak.
- Ty chyba oszalałaś. Jesteś moją żoną i Twoim obowiązkiem jest dać mi dziecko.
- Dałam Ci już dwójkę.
- Za mało.
- Weź się odwal. - o nie. Tak moja droga nie będzie. Kiedy tylko zaparkowaliśmy pod domem zaprowadziłem ją do sypialni. Mamy i dzieci nie było. Zacząłem ja rozbierać. Jak jakiś psychopata.
- Zostaw mnie ! - odpychała moje ręce, broniła się i kuliła, ale byłem bezwzględny. Wszedłem w nią myśląc tylko i wyłącznie o własnych potrzebach.